مسافران آسمانی
به گزارش روابط عمومی معاونت درمان
مجموعه سلامت فارس در طی حدود هشت دهه قدمت آکادمیک، به حضور مشاهیر و گنجینه هایی غنی از دانش و معرفت مفتخر است که به پشتوانه اندیشه و همت والایشان، نام دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز را در عرصه های گوناگون ملی و بین المللی طنین انداز کرده اند.
اساتید، کارکنان و بزرگانی که اگرچه اکنون در میان ما نیستند؛ اما نام و یادشان، همواره بر تارک قله های رفیع سلامت فارس، می درخشد و عزم راسخشان در تحقق رسالت توسعه خدمت به خلق، چراغی راه فرا روی یکایک ماست.
در پاسداشت یاد و خاطره این عزیزان و سرمایه های ارزشمندی که در عرصه های دانش و اندیشه از آنان بر جای مانده است، در روزهای پنجشنبه، با «مسافران آسمانی»، یادی می کنیم از این بزرگان که اکنون در محضر حضرت دوست، حیات ابدی برگزیده اند. در دومین بخش «مسافران آسمانی، یاد و خاطره آقای دکتر «محمدرضا محرری» را گرامی می داریم.
دکتر محمدرضا محرری، متخصص روان پزشکی
شادروان دکتر «محمدرضا محرری» در تیرماه سال 1307 در شیراز دیده به جهان گشود. بعد از اتمام دوره تحصیلات مقدماتی، در سال 1328 به دانشکده پزشکی شیراز راه یافت و در سال 1335 فارغ التحصیل شد. در سال 1338 دوره دستیاری روانپزشکی را در دانشگاه شیراز آغاز کرد و طی این مدت، دوره یک ساله روانپزشکی دانشگاه بیروت را نیز با موفقیت به پایان رسانید. او از سال 1343 تا 1346 در ادینبورگ اسکاتلند به تحصیل رشته تخصصی خود ادامه داد و در سال 1346، مدرک تحصیلی این دوره را از آن دانشگاه دریافت کرد و به عنوان متخصص روانپزشکی به دانشگاه شیراز بازگشت. او در سال 1356 رتبه دانشیاری روانپزشکی و در سال 1370 رتبه استادی روانپزشکی، اخلاق پزشکی و تاریخ پزشکی دانشگاه را کسب کرد و در سال 1374 با گذشت 34 سال تلاش و کوشش علمی به افتخار بازنشستگی نائل آمد. اما استاد محرری به دلیل روحیه پویا و عشق به خدمت به جامعه علمی، در همان سال به عنوان عضو هیات علمی تمام وقت دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارسنجان مشغول به کار شد.
زنده یاد دکتر محرری در زندگی پربار خود، در کنار خدمت در درمان بیماران، همچنین تدریس دروس روانپزشکی و روان شناسی، تاریخ علم و اخلاق پزشکی به شمار زیادی از دانشجویان و دستیاران؛ در مجامع علمی و گوناگونی نیز عضویت داشته و یا به عنوان مشاور حضور داشته است.
دکتر محرری بنیانگذار نخستین درمانگاه سرپایی معتادان و آموزش برنامه ترک اعتیاد به پزشکان و مددکاران در سراسر کشور در سال 1350 بوده است. در بیش از بیست کنگره بین المللی در ایران، اروپا، آمریکا و آسیا شرکت کرده و مقاله هایی در زمینه های اعتیاد، تاریخ روانپزشکی، فرهنگ و روانپزشکی اجتماعی ارائه داده است.
استاد محرری که اکنون یکی از بیمارستان های اعصاب و روان به نامش نامگذاری شده است، در کنار توانمندی علمی، هنرمندی زبردست نیز بود و در زمینه های خوشنویسی، نقاشی، شعر و موسیقی، آثاری ارزنده از خود به یادگار نهاده است.
به پاس خدمات ارزنده علمی و آموزشی دکتر محرری، انجمن مفاخر فرهنگی استان در سال 1394 او را به عنوان یکی از بزرگترین دانشمندان و چهره های برتر کشور نامزد کسب این نشان دانست و نشان «مفاخر فارس» به او تقدیم شد. استاد محرری بعد از سال ها تلاش در راستای ارائه خدمات درمانی و آموزشی به جامعه و پرورش شاگردان فراوان، هفدهم آبان ماه 1395 به دیار باقی شتافت.
روحش شاد و یادش گرامی
غزلی از آثار استاد محرری:در خلوت خویش
نه عشقی که با دل مــــــــدارا کنم نه دردی که آن را مــــــــداوا کنم
نه سوزی که آتش به جانــــــــــم زند علاج سویدا به ســــــــــودا کنم
نه هم‌صحبتی تا که از عاشقـــــی به گوشش توانم که نجـــوا کنم
دگر با کسی شور و شوقیم نیست که از دل گره پیـــــش او وا کنم
ندانم که گمگشته خویـــــــــش را کجا می توانم که پیــــــــــدا کنم
تهی شد مرا زندگانــــــی ز دوست چگونه درون را مصفــــــــــا کنم
چنان کرده‌ام خو به دنیای خویش که از مردمان سخت پــــروا کنم
بس امروزها را که بگذاشــــــــتم به امید فردا که فــــــــــردا کنم
چو فردا برآمد در اندیشــــــــــه ام که امروز را چون ز ســـــر واکنم
در خانه بستن به نابخـــــــــــردان از آن به که بر ناکســــــان واکنم
پس آنگه پشیمان و افسرده و دل نشینم دریغا دریغــــــــــــــا کنم
دکتر محمدرضا محرری
شیراز- شهریورماه 79
اساتید، کارکنان و بزرگانی که اگرچه اکنون در میان ما نیستند؛ اما نام و یادشان، همواره بر تارک قله های رفیع سلامت فارس، می درخشد و عزم راسخشان در تحقق رسالت توسعه خدمت به خلق، چراغی راه فرا روی یکایک ماست.
در پاسداشت یاد و خاطره این عزیزان و سرمایه های ارزشمندی که در عرصه های دانش و اندیشه از آنان بر جای مانده است، در روزهای پنجشنبه، با «مسافران آسمانی»، یادی می کنیم از این بزرگان که اکنون در محضر حضرت دوست، حیات ابدی برگزیده اند. در دومین بخش «مسافران آسمانی، یاد و خاطره آقای دکتر «محمدرضا محرری» را گرامی می داریم.
دکتر محمدرضا محرری، متخصص روان پزشکی
شادروان دکتر «محمدرضا محرری» در تیرماه سال 1307 در شیراز دیده به جهان گشود. بعد از اتمام دوره تحصیلات مقدماتی، در سال 1328 به دانشکده پزشکی شیراز راه یافت و در سال 1335 فارغ التحصیل شد. در سال 1338 دوره دستیاری روانپزشکی را در دانشگاه شیراز آغاز کرد و طی این مدت، دوره یک ساله روانپزشکی دانشگاه بیروت را نیز با موفقیت به پایان رسانید. او از سال 1343 تا 1346 در ادینبورگ اسکاتلند به تحصیل رشته تخصصی خود ادامه داد و در سال 1346، مدرک تحصیلی این دوره را از آن دانشگاه دریافت کرد و به عنوان متخصص روانپزشکی به دانشگاه شیراز بازگشت. او در سال 1356 رتبه دانشیاری روانپزشکی و در سال 1370 رتبه استادی روانپزشکی، اخلاق پزشکی و تاریخ پزشکی دانشگاه را کسب کرد و در سال 1374 با گذشت 34 سال تلاش و کوشش علمی به افتخار بازنشستگی نائل آمد. اما استاد محرری به دلیل روحیه پویا و عشق به خدمت به جامعه علمی، در همان سال به عنوان عضو هیات علمی تمام وقت دانشگاه آزاد اسلامی واحد ارسنجان مشغول به کار شد.
زنده یاد دکتر محرری در زندگی پربار خود، در کنار خدمت در درمان بیماران، همچنین تدریس دروس روانپزشکی و روان شناسی، تاریخ علم و اخلاق پزشکی به شمار زیادی از دانشجویان و دستیاران؛ در مجامع علمی و گوناگونی نیز عضویت داشته و یا به عنوان مشاور حضور داشته است.
دکتر محرری بنیانگذار نخستین درمانگاه سرپایی معتادان و آموزش برنامه ترک اعتیاد به پزشکان و مددکاران در سراسر کشور در سال 1350 بوده است. در بیش از بیست کنگره بین المللی در ایران، اروپا، آمریکا و آسیا شرکت کرده و مقاله هایی در زمینه های اعتیاد، تاریخ روانپزشکی، فرهنگ و روانپزشکی اجتماعی ارائه داده است.
استاد محرری که اکنون یکی از بیمارستان های اعصاب و روان به نامش نامگذاری شده است، در کنار توانمندی علمی، هنرمندی زبردست نیز بود و در زمینه های خوشنویسی، نقاشی، شعر و موسیقی، آثاری ارزنده از خود به یادگار نهاده است.
به پاس خدمات ارزنده علمی و آموزشی دکتر محرری، انجمن مفاخر فرهنگی استان در سال 1394 او را به عنوان یکی از بزرگترین دانشمندان و چهره های برتر کشور نامزد کسب این نشان دانست و نشان «مفاخر فارس» به او تقدیم شد. استاد محرری بعد از سال ها تلاش در راستای ارائه خدمات درمانی و آموزشی به جامعه و پرورش شاگردان فراوان، هفدهم آبان ماه 1395 به دیار باقی شتافت.
روحش شاد و یادش گرامی
غزلی از آثار استاد محرری:در خلوت خویش
نه عشقی که با دل مــــــــدارا کنم نه دردی که آن را مــــــــداوا کنم
نه سوزی که آتش به جانــــــــــم زند علاج سویدا به ســــــــــودا کنم
نه هم‌صحبتی تا که از عاشقـــــی به گوشش توانم که نجـــوا کنم
دگر با کسی شور و شوقیم نیست که از دل گره پیـــــش او وا کنم
ندانم که گمگشته خویـــــــــش را کجا می توانم که پیــــــــــدا کنم
تهی شد مرا زندگانــــــی ز دوست چگونه درون را مصفــــــــــا کنم
چنان کرده‌ام خو به دنیای خویش که از مردمان سخت پــــروا کنم
بس امروزها را که بگذاشــــــــتم به امید فردا که فــــــــــردا کنم
چو فردا برآمد در اندیشــــــــــه ام که امروز را چون ز ســـــر واکنم
در خانه بستن به نابخـــــــــــردان از آن به که بر ناکســــــان واکنم
پس آنگه پشیمان و افسرده و دل نشینم دریغا دریغــــــــــــــا کنم
دکتر محمدرضا محرری
شیراز- شهریورماه 79
نظر دهید